بررسی بازی Black Future ’88 – شکست، قریب الوقوع است

تنها نکته‌ی مثبتی که می‌توان در این عنوان یافت، موسیقی‌های آن است که در سبک Synthwave قرار دارند. قطعات نوشته شده برای بازی از نظر کیفیتی، خوب هستند و مسلما می‌توانند طرفداران این سبک را راضی کنند. ولی حیف که لذت بردن از آن‌ها تنها در شرایطی حاکم است که قبلا به انجام بازی‌هایی با موسیقی مشابه نپرداخته باشید. فقط کافیست که Black Future ’88 را با عناوین مستقل دیگری مثل Exception یا My Friend Pedro مقایسه کنید تا متوجه شوید که این عنوان از نظر تنوع ریتم موسیقی‌هایش، حتی به گرد پای آن‌ها هم نمی‌رسد.

در نهایت می‌توان گفت که Black Future ’88 یک کلاس درس برای سازندگان بازی‌ها و همچنین نمونه‌ای عالی برای آن دسته از کسانی است که معتقدند استفاده از یک گرافیک پرزرق و برق مساوی است با یک بازی خوب. گرافیک و عملکرد این عنوان، آنچنان ضربات جبران نشدنی‌ای را بر پیکره‌ی آن وارد کرده‌اند که تجربه‌اش را تقریبا غیرممکن ساخته‌اند. در نتیجه، عنوانی که می‌توانست یکی از بازی‌های خوش ساخت اخیر باشد، به طرز تراژیکی اکنون غیر قابل پیشنهاد کردن شده است.