بررسی بازی Dead Island 2

وقتی یک بازی وارد دوره جهنم توسعه می‌شود معمولا کارش تمام است. با احتمال بسیار بالایی با یک بازی ضعیف که بارها دست به دست شده طرف هستیم. اما در همین جملات ابتدایی بررسی بازی Dead Island 2 خوشحالم که بگویم Dead Island 2 حقیقتا از گور برخاسته و یک محصول موفق و دوست داشتنی است که بلافاصله پس از اتمام بازی دوست داشتم به همه پیشنهادش کنم. اما با این حال، Dead Island 2 آنقدرها هم نتوانسته بازی کاملی باشد که ارزشی فراتر از یک بازی غیرقابل تکرار ارائه دهد. با بررسی مجله ای سی بلاگ همراه باشید.

برویم سراغ خود بازی… داستان در Hell A یا همان LA روایت می‌شود. انتظاری جز این نمی‌رود که با چنین تم شهری زیبایی، با بازی چشم‌نوازی طرف باشیم. نقطه قوت بازی هم دقیقا همین است. تجربه نسخه نسل نهمی این بازی روی نمایشگر 4K یکی از معدود تجربه‌های نسل جدید بود که به دلم نشست. سومین سال پلی استیشن ۵ و ایکس باکس سری ایکس را پشت سر می‌گذاریم اما هنوز بازی‌های غیر انحصاری که چشم‌نوازی کنند آنقدرها ندیده‌ایم اما این یکی با وجود همه مشکلاتی که از سر گذرانده واقعا یک مثال عالی از طراحی محیطی است.

خانه‌های لاکچری و بزرگ، مغازه‌ها، پاسگاه‌های پلیس و یک عالمه مکان جذاب با جزئیات نسبتا خوبی در جای جای لس آنجلس زامبی‌زده کنار هم آرایش گرفته‌اند. اینکه می‌گویم جزئیات خوبی دارند فقط در در و دیوار و وسایلی که درونشان چیده شده خلاصه نمی‌شود. منظورم این است که هر کدام به خودی خود داستانی دارند و حتی اگر در یکی از مراحل اصلی و فرعی روایت فرماتیک نداشته باشند، با کمی گشت و گذار خودتان روح زنده درون آن را پیدا خواهید کرد. لس آنجلس اولین نقطه قوت بازی است که شما را درون بازی نگه می‌دارد و هر بار که بازی را رها می‌کنید دلتان می‌خواهد برگردید و دوباره چند ساعتی زیر آفتاب سوزان LA به تکه و پاره کردن زامبی‌ها مشغول شوید. نمی‌دانم اگر دمباستر استودیوز نمی‌توانست محیطی به این زیبایی طراحی کند، باز هم دد آیلند ۲ تا این اندازه دلچسب می‌شد یا نه.

اگر تریلرهای بازی را هم دیده باشید می‌دانید که دد آیلند ۲ نسبت به نسخه اول پیشرفتی اساسی کرده اما هسته اصلی آن تقریبا همان است. چیز بیشتری به آن اضافه نشده اما با کیفیت نسبتا بالایی، نماینده‌ای برای نسل نهم بازی‌ها به حساب می‌آید. نقطه تعادل ایده‌آلی که بازی روی آن ایستاده دقیقا همینجاست که با حفظ اصالت خودش، شبیه یک بازی نسل هفتمی نیست و تمام و کمال حس به‌روز بودن می‌دهد؛ به‌روز بودنی که البته روی لبه پرتگاه ایستاده. وقتی در یک سبک و سیاق مشابه دو بازی موفق وجود داشته باشند، تشبیه این دو با یکدیگر اجتناب ناپذیر است. دد آیلند در چنین جایگاهی با دایینگ لایت ایستاده و هرچقدر هم که بخواهید این بازی را مستقل ببینید، زمان مقایسه خیلی سریع فرا می‌رسد.

برای مثال سلاح شما چه سرد باشد و چه گرم قابلیت این را دارد که با المان‌های آسیب‌زننده به زامبی‌ها شخصی‌سازی شود. برای مثال داشتن یک سلاح کمری که تیرهایش آتشی باشند با یک سلاح رگبار که تیرهایش الکتریسیته داشته باشند از واجبات است. آب و بنزین در محیط بازی بسیار زیاد دیده می‌شوند. حالا تصور کنید وارد محیطی پر از زامبی شده‌اید و می‌خواهید یک باره همه‌شان را خلاص کنید. یک گوشه را آغشته به بنزین می‌کنید، بیرون آن را آب می‌ریزید و سپس طعمه‌تان را داخل نفت می‌اندازید. زامبی‌ها به سمت طعمه حجوم می‌برند و حالا با یک تیر به زیر پایشان همه‌شان را به آتش می‌کشید. اگر زامبی پوست کلفتی باشند، از لایه‌ی دوم تله شما که آب الکتریسیته‌دار است هم باید رد شوند. اگر از این لایه هم رد شدند، وقت آن است که چوب بیسبال آغشته به زهر را بردارید و شخصا به حسابشان برسید.

و اما المان سوم که دد آیلند را خاص و دوست‌داشتنی کرده، طنزپردازی فوق‌العاده‌اش است که اتفاقا خیلی به‌روز و مدرن از آب در آمده. از اشاره به جنبش‌های سال‌های اخیر گرفته تا تاثیر سوشال مدیا روی مردم. یا حتی شوخی‌های ساده در بطن جامعه. یکی از شخصیت‌های بازی بدن‌ساز است و در یکی از ماموریت‌ها می‌گوید دوست‌هایم را پیدا کن. قبل از اینکه ماموریت را انجام دهید، به شما می‌گوید دوست‌هایش علی‌رغم اینکه همیشه باشگاه هستند، اما پاهای ضعیفی دارند و نمی‌توانند خوب فرار کنند. وارد ماموریت که می‌شوید می‌فهمید هر دو دوستش که غول تشن‌های بزرگی هستند زامبی شده‌اند و کارشان را می‌سازید. خبر را به گوشش که می‌رسانید واکنشش این است: «چقدر بهشون گفتم یه روز هم پا بزنید.»

طنز بازی عالی است. همه کاراکترهایش بسیار اغراق‌شده احمق یا بیخیال هستند. لعنتی مثلا وسط آخرالزمان زامبی‌ها ایستاده‌ای و داری لایو اینستاگرام می‌گیری و زامبی‌ها را از بالای پشت بام به پایین پرت می‌کنی تا کمک دریافت کنی؟ هر چقدر در بطن بازی فرو می‌روید و مراحل جانبی بیشتری انجام می‌دهید این شخصیت‌ها بیشتر جنبه احمقانه‌شان را نشانتان می‌دهند و کم کم رفقای خوبی می‌شوند.

با تمام این تفاسیر، اگر یک طیف وسیعی را در نظر بگیریم، دد آیلند ۲ بیشتر از یک بازی «خوب» نیست، کمتر هم نیست. ناامیدتان نمی‌کند، همراه خوبی برای چند ساعت خوش‌گذرانی است و حس و حال بازی‌های دهه گذشته را هم دارد. اما تجربه‌ای هم نمی‌شود که سال‌ها بعد با جزئیات زیادی آن را به خاطر داشته باشید و در وجودتان جاودانه شود. چرا؟ چون کمبودهای جدی و قابل تشخیصی دارد.

به عنوان یک بازی با تمرکز فراوان روی نبرد تن به تن، تنوع سلاح‌ها با قابلیت شخصی‌سازی می‌توانست نقطه قوت بازی باشد اما تعداد بلوپرینت‌های محدود و امکانات کاملا از پیش مشخص شده سبب شده تا سلاح‌ها صرفا باشند. حتی سلاح‌های گرم هم تغییر عجیبی در بازی ایجاد نمی‌کنند. در واقع دد آیلند ۲ در جایی که باید خاص می‌بود تا تبدیل به بازی کم‌نظیری شود ضعیف عمل کرده و ساعت‌ها طول می‌کشد تا بازی به شما امکانات خوبی بدهد و گره را برایتان باز کند.

اسکیل‌ها یا مهارت‌های هر اسلیر، دیگر قسمتی است که می‌توانست تنوع را به سقف بچسباند اما کارت‌های هر شخصیت با اندک خلاقیت و مقادیر زیادی بی‌حوصلگی طراحی شده‌اند. در دد آیلند ۲ چیزی به عنوان بیلد نداریم اما رگه‌هایی از آن دیده می‌شود. انگار سازندگان می‌خواستند هر اسلیر مسیر جدی و مشخص خودش را داشته باشد اما چند ساعتی که از بازی می‌گذرد می‌بینید که راه‌های زیادی برای ساختن یک بیلد متفاوت ندارید و اسلیر شما همینی است که می‌بینید. نهایتا بشود چندین تغییر ریز در مسیر بازی ایجاد کرد که حس تنوع زیادی به همراه ندارد.

متنوع نبودن و بسیط نبودن گیم‌پلی بزرگترین آفت دد آیلند ۲ است که اگر سازندگان بازی درست انجامش می‌دادند قطعا با بازی مهم‌تری طرف بودیم. اما تا همینجای کار هم دد آیلند ۲ واقعا سرگرم‌کننده و لذت بخش است؛ خصوصا وقتی یادتان بیاید بازی ده سال در مسیر توسعه بوده و بارها و بارها از نو ساخته شده.

بازی Dead Island 2 بر اساس نسخه PS5 که شرکت دیپ سیلور در اختیار مجله ای سی بلاگ قرار داده بررسی شده است.