بررسی بازی Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition

به طور قطع سری بازی‌های Grand Theft Auto برای بسیاری از ما، از درخشان‌ترین تجربه‌ها در صنعت بازی‌های ویدئویی محسوب می‌شود. سری Grand Theft Auto برای اولین بار در سال ۱۹۹۷ برای داس ویندوز و کنسول‌های پلی استیشن و گیم بوی کالر معرفی شد. نسخه اول این بازی که قالبی دو بعدی و ژانر اکشن و ماجراجویی داشت، خیلی زود توانست محبوبیت بسیاری در عصر خود کسب کند. از جمله دلایل اصلی محبوبیت این عنوان می‌توان به آزادی عمل گیمر در ماموریت‌ها و همچنین خشونت بالای آن اشاره کرد. این بازی در سه شهر وایس سیتی (Vice City)، لیبرتی سیتی (Liberty City) و سان اندریس (San Andreas) که نمایندگان شهرهای بزرگ میامی، نیویورک و سان فرانسیسکوی آمریکا بودند رخ می‌داد و کاربر قادر بود تا بدون محدودیت خاصی به فعالیت‌های خشن در این سه شهر بپردازد؛ کمابیش می‌توان گفت که اولین جرقه برای خلق دنیاهای جهان باز و غیرخطی با سری GTA خورد و این جرقه خیلی زود توانست چنان بازخوردی از مخاطبان و همین طور ناشران بزرگ دریافت کند که استودیوی سازنده را مجاب به ادامه دادن این فرنچایز نماید.

استودیو بازی‌سازی Grove Street Games که پیش از وظیفه‌ی پورت کردن نسخه‌های GTA را برای iOS، اندروید، ایکس باکس 360 و پلی استیشن 3 برعهده داشته است، طی بیشتر از دو سال اخیر مشغول توسعه‌ ریمستر سه گانه‌ی کلاسیک این فرنچایز یعنی Grand Theft Auto: San Andreas و Grand Theft Auto: Vice City و 3 Grand Theft Auto بوده است. این مجموعه که روز ۲۰ آبان برای پلتفرم‌های کامپیوتر، کنسول‌های پلی استیشن 4 و 5 و ایکس باکس سری ایکس و اس و ایکس باکس وان و البته نینتندو سوییچ عرضه شد، تا به این لحظه حواشی و مشکلات فراوانی داشته است. در اولین برخورد، نسخه‌ی کامپیوتر تنها پس از گذشت یک روز به همراه لانچر راکستار از دسترس خارج شد.

 طبق اطلاعات منتشر شده از سوی کاربران این موضوع مربوط به فایلی بوده است که یکی از کاربران در نسخه کامپیوتر پیدا کرده است. کاربری با نام Vadim M فیلم main.scm در کدهای Definitive Edition هر سه بازی پیدا کرده که «جام مقدس» (holy grail) نام دارند. گفته می‌شود که این فایل شامل محتوای حذف شده از بازی و پیام‌هایی از اعضای استودیو می‌شود و به همین علت هم بود که بازی برای کاربران کامپیوتر از دسترس خارج شد. چندی بعد هم راکستار با انتشار پیامی همین گمان را به نوعی تایید کرد و تنها چندروز بعد، مجددا ریمستر سه گانه به کامپیوتر برگشت. اما این تمام مشکلات این سری نبود! اما پیش از پرداختن به سایر حواشی لازم است بدون پیش فرض ذهنی به ریمستر سه گانه نگاهی داشته باشیم. به طور قطع در این مقاله بازی را از حیث داستان و شخصیت پردازی بررسی نمی‌کنم چرا که این سه عنوان همان آثار درخشان کلاسیک هستند که احتمالا پیش از این تجربه کرده‌اید. در این بررسی ما مسائلی که مشمول ریمستر می‌شوند را بررسی کرده و نسبت به آن‌ها به بازی نمره داده و می‌سنجیم که آیا ارزش خرید دارد یا نه.

پیش از هر قضاوتی لازم است مفهوم ریمستر (Remaster) را بازگو کنیم. زمانی که اشاره به ریمستر می‌کنیم، معمولا به بازی با پایه‌ی گرافیک اصلی خود اما با طراحی بهتر، رندر باکیفیت‌تر و مکانیسم قابل تجربه‌ی مدرن‌تر برای پلتفرم های جدیدتر اشاره داریم. این مفهوم با بازسازی (Remake) محصول کاملا متفاوت بوده و هزینه به مراتب کمتری دارد. از این رو در ابتدا نبایست انتظارات را از ریمسترها، به ویژه سه گانه‌ی Grand Theft Auto که متعلق به دو دهه قبل است را چندان بالا نگه داشت. اما زمانی که این ریمستر طی دو سال ساخت و با برچسب خرید ۶۰ دلاری عرضه می‌شود، قطعا انتظارات از آن بالاست و این دقیقا جایی است که راکستار مرتکب اشتباه شده است. هایپ و انتظار طولانی برای عرضه‌ی ریمستر نسخه‌های کلاسیک GTA، قیمت بالا و استناد به ریمسترهای موفق چند سال گذشته توقعات گیمرها را به شدت بالا برده بود؛ اما خروجی در حد این انتظارات نبود.

اولین نکته‌ی قابل تامل در سه نسخه‌ی عرضه شده چه روی کنسول و چه روی کامپیوتر، کیفیت جلوه‌های بصری و تکسچرهای بازی است. هر سه نسخه‌ی ریمستر شده نسبت به ورژن کلاسیک خود شامل تغییرات گسترده‌ای شده‌ند. بازی به وضوح از حیث کیفیت بصری پیشرفت داشته است. تکسچر و بافت و جزییات محیط به شکل ویژه‌ای نسبت به نسخه‌ی کلاسیک شامل بهبود یافته‌ند، Draw Distance افزایش یافته و مشکل لود دیر محیط حل شده است همچنین نورپردازی و سایه‌ها به لطف باز طراحی در محیط روشن به مراتب بهتر عمل می‌کنند و رنگ‌‌ها درخشان‌تر و زنده‌ترند. با وجود بهبود نسبت به نسخه‌های پیشین، اما همچنان کیفیت جلوه‌های بصری نسخه عرضه شده قابل رقابت با بازی‌های امروزی نیست.

از طرفی مدل سازی شخصیت‌های بازی، به ویژه در نسخه‌ی Grand Theft Auto: Vice City چندان قابل قبول نیست. مدل سازی در نسخه ریمستر سه عنوان موجب شکل گیری کاراکترهایی با ظاهر خمیری شکل و نامتناسب شده است که حتی از ظاهر اصلی شخصیت‌های کلاسیک بازی بیار دور هستند. علاوه بر این جزییات صورت، بافت بدن و شخصیت‌ها نیز چندان چنگی به دل نمی‌زند. مورد دیگر که در سه بازی به شکل قابل توجهی در ذوق می‌زند، انیمیشن و حرکات کاراکترهاست. ظاهرا استودیوی بازی‌سازی Grove Street Games چندان در این بخش تغییراتی ایجاد نکرده است چرا که موشن و حرکات بدن و چهره‌ی کاراکترها چندان تغییر چشم گیری نسبت به نسخه‌های کلاسیک ندارد و کاراکترها کاملا به شکلی تصنعی و ضعیف حرکت می‌کنند. این موضوع در حالات چهره و انیمیشن‌های صورت نیز بیشتر به چشم می‌آید که در انتقال احساسات و حالات اصلا موفقیتی ندارند.

همان طور که گفتیم نورپردازی سه عنوان شامل تغییرات بسیاری شده است و بازی در روز جلوه‌ای به شدت بهتر از نسخه‌های قبل دارد. از طرفی دیگر خبری از مه یا نورپردازی‌های سنگین برای پوشاندن ضعف لود محیط نیست. اما هرچقدر که ریمستر در نورپردازی و سایه زنی محیط روز موفق بوده است، در محیط شب، سه بازی وضعیت جذابی ندارند. این موضوع در کنار باران‌های متوالی و شدید به خصوص در نسخه‌ی Grand Theft Auto: San Andreas چنان بد است که در برخی محیط‌ها عملا دید کاربر مختل می‌شود و بازی قابل تحمل نیست. از طرف دیگر در نسخه‌ی ریمستر حالاتی با نام fidelity و performance تعبیه شده است که به شما اجازه‌ی تجربه‌ی بازی در رزولوشن فورکی و تا ۶۰ فریم بر ثانیه را می‌دهد که برای عنوانی با این کیفیت چندان ضروری به نظر نمی‌رسد. این موضوع باعث شده تا بازی در کنسول‌های قدرتمند نسل نهمی نیز دچار افت فریم شود و تجربه‌ی نامناسبی را منتقل کند.

از جلوه‌های بصری که بگذریم، مورد قابل بررسی دیگر در نسخه‌های ریمستر مسئله‌ی مکانیک و گیم پلی بازی است. همان طور که گفتیم بازی از حیث مراحل و گیم پلی کمابیش همان تجربه‌ی نسخه‌های کلاسیک را ارئه می‌دهد و تغییری را در مراحل شاهد نیستیم (حتی مراحل هلی کوپتر Vice City هم سرجایش است!). اما مکانیک بازی دستخوش تغییرات قابل توجهی شده است. شاید اساسی‌ترین تغییر آن را بتوان سیستم نشانه گیری و شوتینگ بازی دانست. اگر پیش از این نسخه‌های GTA 3 و Vice City را تجربه کرده باشید متوجه مکانیک شوتینگ دشوار و غیربهینه شده‌اید؛ این بخش در نسخه‌های ریمستر کاملا تغییر کرده و مانند سایر نسخه‌ها به Aim Assist مجهز شده‌ند. علاوه بر این سیستم کنترل وسایل نقلیه نیز تغییر کرده‌ و بهبودهایی جزیی داشته‌اند. دو نسخه‌ی قدیمی‌تر نیز به سیستم چک پوینت مجهز شده‌اند تا پیشبرد بازی تسهیل گردد.

با وجود تمامی این تغییرات، متاسفانه سیستم گیم‌پلی دو بازی قدیمی‌تر به ویژه GTA 3 کاملا منسوخ شده است؛ در نتیجه اگر از طرفداران پروپاقرص سری نباشید احتمالا تجربه‌ی این عنوان چندان برایتان لذت بخش نخواهد بود. از طرفی طراحی مراحل و پازی‌های بازی بدون کوچکترین تغییری اعمال شده است که بعضا طی آن برای مخاطب طاقت فرسا و خسته کننده خواهد بود. موضوع قابل تامل دیگر ضعف‌های شدید فنی بازی است. تعداد باگ‌های بازی چنان زیاد است که به تجربه‌ی بازی آسیب می‌زند. این مشکلات شامل در هم فرو رفتن تکسچرها، فیزیک غلط وسایل نقلیه و محیط، افت شدید فریم و… هستند. این موضوع باعث شده تا بسیاری از خریداران این سه گانه، درخواست بازگشت پول خود را کرده‌اند. این نارضایتی تا جایی پیش رفته که مخاطبان در مجموع به این بازی امتیاز متاکریتیک ۰.۵ دادند که یک فاجعه برای راکستار محسوب می‌شود.

در نهایت لازم است ذکر کنیم که این ریمستر با وجود تمام ضعف‌هایش هرگز نمی‌تواند به جایگاه پرارزش این سه عنوان در صنعت ویدئو گیم لطمه بزند. تاثیری که سری بازی‌های Grand Theft Auto بر صنعت بازی گذاشتند غیر قابل انکار است و انتظار می‌رفت پس از بیست سال، خروجی بهتری ازین سه اثر داشته باشیم. بازی از نظر بصری و گرافیک دچار بهبودهای قابل توجهی شده است اما همچنان نسبت به باقی عناوین ریمستر شده قابل توجه نیست. بافت و مدلسازی به خصوص در کاراکترها به بدترین شکل صورت گرفته و موجب آسیب خوردن به هویت کاراکترهای دوست داشتنی‌مان شده است. مکانیک و گیم پلی آن طور که انتظار می‌رفت بهبود چشم گیری نداشته‌اند و به عنوان یک سبک گیم پلی منسوخ شناخته می‌شوند که برای مخاطب امروزی کسل کننده خواهند بود. و در انتها تمام این پکیج با وجود برچسب قیمت ۶۰ دلاری کاملا نامتناسب به نظر می‌رسد. انتظار می‌رفت که راکستار پس از دو دهه ادای دین بهتری به این عنوان می‌نمود.