بررسی بازی Luigi’s Mansion 3 – تنها در عمارت
و به این ترتیب، هنگامی که پای لوییجیز منشن 3 می‌نشینید تا فقط یک مرحله دیگر از بازی را پشت سر بگذارید، ناگهان خودتان را غرق در معماهای گوناگون و گاهی کلافه از آن‌ها می‌یابید. می‌گویم کلافه چون گاهی از مواقع پازل‌هایی بی‌رحمانه پیش پایتان قرار می‌گیرد که باید برایشان حسابی فسفر بسوزانید. در واقع جای تعجب دارد که چطور بازی Luigi’s Mansion مناسب برای همه سنین رده‌بندی شده، چرا که آنقدر ماهرانه کاربری ابزارهایش را ادغام کرده و معماهایی منطقی اما نیازمندِ تفکرِ خارج از چارچوب می‌سازد که گاهی این سوال را ایجاد می‌کند که گاهی از خودم می‌پرسم کودکی زیر ۱۳ سال چطور قرار است از پس آن‌ها برآید.
همین دشواری راهش را به باس‌فایت‌های بازی هم باز کرده. برخلاف Luigi’s Mansion 2 که رویکردی عمدتاً یکسان در قبال باس‌فایت‌ها داشت و صرفاً بحث میزان صبوری در عبور از هرکدام از آن‌ها مطرح بود، باس‌فایت‌های نسخه سوم آمیزه‌ای از صبوری، شناخت کامل ابزارها و جسوری در استفاده از گوییجی هستند. ضمن اینکه بازی نیازی به قاعده‌مندی در سکانس‌های باس‌فایت ندیده و به جای روند یکسان عبور از مرحله و مبارزه با یک باس در فاز پایانی، دست خود را باز گذاشته و هرجا که باس‌فایت می‌توانسته ضرباهنگ بازی را به اوج برساند، یک نبرد انتظارتان را خواهد کشید.
البته که همه‌چیز در لوییجیز منشن 3 به خوبی و خوشی پیش نمی‌رود و حداقل در دو ساعت ابتدایی بازی، باید منتظر حجم عظیمی از اتلاف وقت باشید که قرار است مکانیک‌ها را به شما آموزش داده و دست‌تان را راه بیندازد. اما حقیقت اینست که علی‌رغم تلاش سازندگان برای آموزش شمرده و آهسته عناصر، در نهایت آنقدر این پروسه کش پیدا می‌کند که مکانیک‌های قبلی را فراموش می‌کنید و ۴-۵ ساعت ابتدایی بازی تبدیل به تلاشی فرسوده‌کننده می‌شود برای یادآوری توانایی‌هایی که در اختیار دارید.
