بررسی بازی Marvel’s Guardians of the Galaxy

به عنوان طرفدار جیمز گان، دنیای سینمایی مارول و به خصوص دو فیلم «نگهبانان کهکشان» اصلا به بازی Guardians of the Galaxy امیدوار نبودم. دلیلم برای این قضیه هم دقیقا همان چیزی بود که Marvel’s Avengers به خاطر آن برایم جذابیتی نداشت. بازی اونجرز نه به خاطر مشکلاتی که حین عرضه داشت و نه داستانی که با محوریت کامالا جلو می‌رفت، بلکه به این دلیل که داستان جذابی را تعریف نمی‌کرد برای من ناامیدکننده بود. در عین ناامیدی کامل، نگهبانان کهکشان را شروع کردم و در همان دقایق ابتدایی میخ‌کوب شدم. باید بگویم که بازی نگهبانان کهکشان نه تنها حس غریبی را به من نداد، بلکه یکی از بهترین اقتباس‌های کامیک بوکی در دنیای بازی‌های ویدیویی و یکی از بهترین بازی‌های سال است. با بررسی مجله ای سی بلاگ همراه باشید.

بازی آن‌قدر جسارت دارد که با این که گستردگی و تنوع بازی اونجرز را در مبارزات یا لوکیشن‌ها ندارد، اما به عنوان یک محصول نیمه مستقل، عملکردی استثنایی دارد. قصه دقیقا از میانه راه شروع می‌شود و بیشتر از هر چیزی من را یاد جسارت اینسامنیاک گیمز در اقتباس Marvel’s Spider-Man انداخت. دقیقا مشابه همان داستان که پیتر پارکر و اسپایدرمن را از میانه راه زندگی حرفه‌ای‌شان به ما نشان می‌داد، بازی نگهبانان کهکشان هم اصلا ریسک مقدمه‌چینی‌های طولانی را قبول نکرده و یک‌ راست سراغ قصه‌گویی دیوانه‌وارش می‌رود.

بخش مهمی از قصه نه در کات‌سین‌ها، بلکه در حین گشت و گذار اتفاق می‌افتاد. شخصیت‌ها مدام با یکدیگر صحبت می‌کنند و حتی اگر همه آن‌ها یک جا حضور نداشته باشند، کماکان در صحنه حضور دارند. بازی رگه‌هایی هم از بازی‌های نقش‌آفرینی دارد و البته به انتخاب‌های بازیکن احترام می‌گذارد. انتخاب‌هایی که بعضا سطحی و بعضا عمیق هستند و خودتان می‌دانید که شدت سطحی یا عمیق بودن در دنیای نگهبانان کهکشان چقدر می‌تواند آوانگارد و عجیب ظاهر شود. اگر بخواهم حس قصه‌گویی بازی را در یک تعریف کوتاه خلاصه کنم، بازی Guardians of the Galaxy شبیه به یک نسخه اکستندد کات ۱۵ ساعته از فیلم‌های آن است؛ فیلمی که نه جیمز گان آن را کارگردانی کرده و نه بازیگرهای معروف خود را دارد اما همچنان بی‌نظیر و بی‌رقیب ظاهر می‌شود.

نکته مهم بعدی در مورد بازی Guardians of the Galaxy، موسیقی است. نقش موسیقی در بازی آن‌قدر مهم است که بازی از همان اول با یکی از آهنگ‌های رولینگ استونز شروع می‌شود و وایب دهه هشتاد خودش را تا انتها هم حفظ می‌کند. موسیقی‌ها لزوما معنی خاصی ندارند اما وقتی که مناسبتی پخش می‌شوند، بازی را حتی از آن چیزی که هست رنگی‌تر می‌کنند و جدا شدن از دنیایش را سخت‌تر می‌کنند. به طور کلی، بازی از نظر بصری شبیه به یک تابلو نقاشی زیباست که شبیه به آن را حداقل در بازی‌های چند سال اخیر ندیده‌اید. شاید بعد از فیلم‌های Guardians of the Galaxy، تنها محصولی از مدیوم‌های تصویری که می‌تواند کاری کند که مشتاقانه بخواهید دنیای نگهبانان کهکشان را بخوانید، همین اقتباس ایدوس مونترال است.

اما آینده بازی چطور؟ اصلا بازی چقدر ارزش خرید دارد و آیا قیمت ۶۰ دلاری‌اش را توجیه می‌کند؟ همه این‌ها به این برمی‌گردد که چقدر خودتان را مشتری مارول و دنیاهای مختلفی می‌دانید که روز به روز با فیلم‌ها و انیمیشن‌های سریالی بزرگتر می‌شوند. نگهبانان کهکشان نه اولین و نه بهترین بازی مارول گیمز در این چند سال است، اما به نظر من تاثیر خودش را فراتر از دنیای بازی‌های مارول، روی تمام بازی‌های داستانی می‌گذارد. در دنیایی که بازی‌های تکراری مثل نقل و نبات عرضه می‌شوند (که البته خودمان هم آن‌ها را بازی می‌کنیم و لذت می‌بریم)، تجربه بازی‌هایی که میخ‌کوبمان کنند، به شدت نادر است.

بازی Guardians of the Galaxy یکی از همین بازی‌های استثنایی است. عنوانی که برخلاف سابقه خراب استودیوی خواهرش یعنی کریستال داینامیکس با پروژه ناتمام Marvel’s Avengers، یک بازی کامل است. عنوانی کاملا پولیش‌شده، ریسک‌پذیر و البته متفاوت که ارزش قیمت ۶۰ دلاری‌اش را حتی بدون بخش چندنفره و ارزش تکرار نسبتا پایینش دارد. بازی نگهبانان کهکشان شاید با این هدف ساخته نشده اما یک پیام محکم به کسانی است که می‌گویند بازی‌های داستانی ایده ندارند یا ما حتما به ایده‌های عجیب و غریب جدیدی نیاز داریم تا ویدیوگیم را نجات دهند. بازی نگهبانان کهکشان درست مثل همان تیم ۵ نفره عجیب و غریبی که آن را تشکیل داده‌اند، بی‌ادعا اما پر از نشانه‌هایی است که از استعداد و خوش‌ذوقی تیم پشت آن صحبت می‌کند.

این بازی بر اساس نسخه‌ پی‌سی که اسکوئر انیکس در اختیار مجله ای سی بلاگ قرار داده بررسی شده است.