بررسی بازی Sifu

بازی Sifu از روز اولی که معرفی شد توانست نظرهای بسیاری را به سمت خودش جلب کند. بازی آدم را یاد دوران خوش پلی استیشن ۱ و ۲ و بازی‌هایی مثل Rise of Honor جتلی و جکی چان می‌نداخت و همین موضوع، دلیلی بود که خیلی از گیمرهای قدیمی طرفدار ژانر بیتم آپ، جذب تریلرهای متفاوتش بشوند و برای انتشارش لحظه شماری کنند. اما حالا که بازی منتشر شده، آیا توانسته انتظارها را برآورده کند. در متن بررسی بازی Sifu به این سوال پاسخ می‌دهم.

بنابراین، بازی به جای اینکه شما را با هر بار مردن یک سال پیر کند، به تعداد مرگ‌های پشت سر همی که داشته‌اید به سن‌تان می‌افزاید. برای مثال، اگر در یک مبارزه ۳ بار پشت سر هم بمیرید، بازی شما را ۳ سال پیرتر می‌کند و این چرخه تا جایی که با الیت ماب‌های مراحل مبارزه نکنید و آن‌ها را شکست ندهید، ادامه پیدا می‌کند. با شکست دادن هر الیت ماب، یک واحد از عدد مرگ‌های شما کاسته می‌شود و می‌توانید از بالا رفتن سریع سن‌تان تا حدودی جلوگیری کنید. اما اگر جلوی این موضوع را نگیرید، در نهایت باید با رسیدن به دهه هفتم زندگی کاراکترتان، کاملا جان خود را از دست می‌دهید و مجبورید مرحله را از اول شروع کنید.

نکته بد ماجرا این جاست که شما بعد از مرگ کامل، تمام امتیازها و توانایی‌هایی که در درخت مهارت‌های بازی آزاد کرده‌اید را از دست می‌دهید و مجبورید از نو آن‌ها را دریافت کنید. بنابراین، بازی یک مجازات سنگین برایتان در نظر گرفته تا کمی برای حرفه‌ای شدن در جریان مبارزات بیشتر قلقلکتان دهد. موقعی که پای تجربه Sifu می‌نشینید ناخواسته مکانیک‌های بازی ترغیبتان می‌کنند که سن‌تان را پایین نگه دارید. طوری که حتی از یک جایی به بعد بازی برایتان حکم یک بازی روگ‌لایک را پیدا می‌کند و در وضعیتی قرارتان می‌دهد که بیشتر تلاش کنید و بازی را بدون مرگ و با پایین‌ترین سن به اتمام برسانید.

جالب اینکه خود بازی هم با روش‌های خودش از این تصمیمتان حمایت می‌کند. برای مثال، با تمام کردن هر مرحله، کلیدهایی به دست می‌آورید که در یک سری از شورتکات‌های همان مرحله یا مراحل قبل را به رویتان باز می‌کنند. بنابراین، بازی به شما این اجازه را می‌دهد که به مراحل قبل برگردید و با استفاده از این شورتکات‌ها مدت زمان به سرانجام رساندن آن‌ها را کوتاه‌تر کنید. ناگفته نماند که استفاده از شورتکات‌ها به معنی درگیری‌های کم‌تر با دشمنان سرسخت بازی نیز هست و خود همین موضوع می‌تواند به شما کمک کند که از پیر شدن کاراکترتان جلوگیری کنید.

جالب‌تر اینکه وقتی همه شورتکات‌ها را باز کنید و کمی‌ هم در مبارزات بازی حرفه‌ای شوید، آن وقت است که می‌توانید حتی بازی را بدون حتی یک مرگ و در زیر ۴۰ دقیقه به پایان برسانید؛ دقیقا مثل بازی‌های روگ‌لایک. خود بازی هم با آیتم‌های بسیاری که در جریان مراحل مخفی کرده و دو پایان بندی مختلفی که برای نمایش دارد، بیشتر وسوسه‌تان می‌کند که Sifu را برای چندین بار پشت سر هم تجربه کنید. ارزش تکرار بیش از حد بازی، یکی از مهم‌ترین فاکتورهایی است که Sifu را از یک بازی معمولی به یک اثر جذاب و ارزشمند تبدیل کرده.

این قضیه این است که شما می‌توانید حتی در بدترین شرایط ۵ ساعته Sifu را به صورت کامل به پایان برسانید. اما بازی با کاشتن ایده «سعی کن با سن کم‌تر بازی را تمام کنی» در ذهنتان کاری می‌کند که مثل من ۱۵ ساعت پای بازی بنشینید و باز هم از رکوردی که از خود به جای گذاشته‌اید راضی نباشید. این دقیقا اعجاز بازی Sifu است؛ بازی کاری می‌کند که کنترل زمان از دستتان در برود و بعد از سال‌ها یادمان بیندازد که تجربه بازی‌های بیتم آپ چقدر جذاب بودند و چه حیف که این روزها جایشان خالی است.

حال به این تجربه جذاب، گرافیک هنری چشم نواز، موسیقی‌هایی درگیر کننده و داستان ساده‌ای همه المان‌های بازی را به شکلی قابل به هم گره می‌زند را هم در نظر بگیرید تا بفهمید Sifu چه تجربه کاملی است. تنها ایراد جدی بازی از نظر من، مربوط به دوربین آن می‌شود. دوربین بازی در برخی صحنه‌ها بیش از حد به کاراکتر تحت کنترل ما نزدیک است و زمانی که به دیوارها یا ستون‌ها نزدیک می‌شوید، دیگر نمی‌توانید مشت و لگدهایی که به سمتتان پرت می‌شود را با دقت درستی تشخیص دهید. به جز این من از هر لحظه تجربه بازی Sifu نهایت لذت را بردم و امیدوارم که شما هم پس از بازی کردن آن چنین حسی داشته باشید.

Sifu با کد نسخه پی‌سی که سازنده بازی در اختیار مجله ای سی بلاگ قرار داده بررسی شده است.