بررسی بازی Sonic Frontiers

سونیک بیشتر از ۳۵ سال است که در تاریخ صنعت ویدیو گیم در حال دویدن است. او که زمانی در اوج بود و با آمدن نامش، ستون‌های این صنعت می‌لرزید؛ مدتهاست که از آن اوج فاصله گرفته است. سونیک می‌دود و می‌دود تا بلکه به همان دوران اوج خود برگردد. بازی‌های سه بعدی این کاراکتر هیچ کدام نتوانستند موفقیتی را برای سونیک تکرار کنند که در اوایل ظهورش نصیبش شده بود. سگا با ساخت بازی Sonic Mania توانست با بازگشت به اصالت سونیک، بار دیگر این کاراکتر را به دوران طلایی خودش نزدیک کند و حالا با بازی Sonic Frontiers، بار دیگر به دنیای سه بعدی و بازی‌های مدرن امروزی سر زده تا بتواند طلسم سونیک در این سبک بازی‌ها را بشکند.

آیا سگا این بار توانسته سونیک را در قالب یک بازی مدرن امروزی به گیمرها معرفی کند یا این تلاش هم مانند قبلی‌ها به دیوار اصابت کرده است؟ با بررسی بازی Sonic Frontiers همراه مجله ای سی بلاگ باشید تا به جواب این سوال برسیم.

سونیک و دوستانش در جزیره‌ای گیر افتاده‌اند. جزیره‌ای مرموز و عجیب و غریب که هیچ چیزی درباره آن نمی‌دانند. سونیک دوستانش را گم کرده و به تنهایی دنبال آنها می‌گردد. هیچ نقشه‌ای از این جزیره در دسترس نیست و گیمر باید در طول مراحل مختلف، ذره ذره این نقشه را وسعت ببخشد و نکات مخفی آن را آشکار کند. در واقع از همان ابتدای بازی هیچ نقشه‌ای در کار نیست و این ما هستیم که باید اندک اندک آن را باز کنیم. جزیره‌ای که سونیک در آن حضور دارد مثل یک هاب غول پیکر است که مراحل مختلفی را نیز در خود جای داده است. این هاب اما پر از سوراخ سنبه است و هر جای آن را که بگردید به نکته جدیدی می‌رسید.

از این جزیره‌ها چهار پنج مورد در طول بازی وجود دارد و هر یک نقشه پهناور خود و اکوسیستم خودشان را دارند، یکی سرسبز است و دیگری کویری و یکی هم آتش فشانی! طراحی این دنیاهای تو در تو واقعا جذاب بوده و گشت زدن در آنها و حل کردن معماهای ریز و شکست دادن مینی باس‌ها در سرتاسر آن، لذت بخش ترین کاری است که در بازی می‌توان انجام داد. یادتان باشد هر جزیره یک تایتان غول پیکر هم دارد که سونیک پس از به دست آوردن الماس‌های جزیره می‌تواند با تبدیل شدن به سوپرسونیک، طی یک مبارزه نفس گیر آن را شکست دهد.

در جای جای بازی ممکن است که با دشمنان مختلف روبرو شوید. دشمنان بازی می‌توانند یک دسته روبات کوچک باشند که با یک ضربه کارشان ساخته است یا حتی می‌تواند یک تایتان عظیم‌الجثه باشد که برای نابود کردن آن در یک حرکت Shadow of the Colossus وار(!) باید از آن بالا بروید و نابودش کنید. دشمنان در بازی آنچنان متنوع نیستند اما همینقدر تغییراتی که سازندگان به خودشان جرات دادند تا به روح بازی سونیک تزریق کنند، قابل ستایش است. نحوه نابود کردن آنها نیز رازی است که باید به دست خودتان کشف شود و اغلب مبارزات نفس گیر و جذاب از کار درآمده‌اند. به جز مبارزات اینچنینی، یک سری مینی گیم هم در بازی وجود دارد که یا به نبرد با دیگران ختم شده و یا حالتی پازل مانند دارد و سر و کله زدن با آنها به عنوان ماموریت‌های جانبی، می‌تواند تنوع بازی را قوت ببخشد.

سونیک در طی انجام ماموریت‌های مختلف، فنون جدیدی را یاد می‌گیرد که می‌تواند در کند و کاو جهان بازی نقش موثری ایفا کند. بسیاری از لوکیشن‌ها و ماموریت‌ها از همان ابتدای امر در دسترس نیستند و گیمر باید بعد از به دست آوردن یک سری ویژگی‌ خاص، به نقاطی برگردد تا بتواند رمز و راز آنها را با کمک ویژگی جدیدش کشف کند. جهان پویای بازی، دائما ما را وارد چنین چالش‌هایی می‌کند و نشان می‌دهد که نکات مختلفی را درون خودش پنهان کرده که برای رمزگشایی آنها باید وقت گذاشت.

سرعت زیاد، خیلی خیلی زیاد، خصیصه اصلی سونیک و بازی‌های آن است. خوشبختانه با وجود تغییرات مهمی که در گیم‌پلی به وجو آمده، همچنان شاهد سونیکی که جنون سرعت دارد هستیم. سونیک مثل برق و باد حرکت می‌کند و احتمالا در بسیاری از موارد سرعت حرکاتش جلوتر از سرعت رندر کردن تصاویر در مغز گیمر خواهد بود! به شخصه در بسیاری از موارد اصلا متوجه نبودم چه اتفاقی در حال رخ دادن است و فقط به طور غریزی و با فشردن دکمه‌ها در بزنگاه مناسب، بازی را پیش می‌بردم. از این قبیل لحظه‌ها به وفور در بازی پیدا می‌شود و دلتان می‌خواهد که بارها و بارها به عقب برگردید و مسیری که تند تند آمدید را این بار کمی آرام‌تر بپیمایید!

مطلب پیشنهادی:نقد مینی سریال Knuckles | سرگرمی کودکانهاوقات خوش برای طرفداران سونیک

گیم‌پلی بازی ترکیبی از سرعت دیوانه‌وار سونیک و پرش‌های مشهور او و مشت و لگدهایش است. سونیک حالا می‌تواند مثل یک گردباد دور دشمن بدود و به آن ضربه وارد کند و یا با سرعت نور همه را در ظرف یک ثانیه ناک اوت کند. کنترل سونیک و ماهر شدن در انجام حرکات با او، زمان می‌خواهد و بازیسازان نیز با علم بر این موضوع، در تمامی صحنه‌های لودینگ، شروع به آموزش حرکات مختلف به گیمر می‌کنند. زمانی که قلق حرکت‌های سونیک به طور کامل به دستتان بیاید، تقریبا هیچ چیزی در بازی جلودار شما نخواهد بود و عبارت «مانع» برایتان خنده‌دار خواهد شد.

سونیک باید در این هاب پهناور بچرخد و به آیتم‌هایی دست پیدا کند که با تعدادی از آنها وارد مراحل مختلف بشود. با ورود به این پورتال‌ها بازی کمی به نسخه‌های قدیمی سونیک شباهت پیدا می‌کند. مراحل بازی هر کدام طراحی منحصر به فرد خود را دارند و بسیاری از آنها ادای دینی به بازی‌های گذشته این سری هستند. سازندگان در ابتدای امر تنوع بسیار خوبی در ساخت این مراحل لحاظ کردند و گیمر با دیدن مکان‌هایی آشنا که حالا دستخوش تغییرات زیادی شده‌اند و گیم‌پلی جدید سونیک، می‌تواند طعم جدیدی از بازی کردن با سونیک را بچشد.

هرچند واقعیت اینجاست که این مراحل در سطوح بالاتر تکراری شده و سازندگان نتوانستند خلاقیت زیادی در ساخت آنها به کار بگیرند. سرعت و زاویه دوربین در این مراحل نیز کاملا هیجان‌انگیز است و بازی کاری می‌کند که ناخودآگاه در برخی صحنه‌ها، آدرنالین خونتان بالا برود. انجام این مراحل Vaultهایی به گیمر می‌دهد که می‌توان با آن به الماس‌های جزیره رسید و سپس تبدیل به سوپرسونیک (سونیک زرد رنگ و شکست‌ناپذیر!) شد.

بازی Sonic Frontiers این بار یک داستان درست و درمان هم دارد و دیگر خبری از یک روایت آبکی نیست. داستان بازی البته یک داستان شاهکار و به یاد ماندنی نیست اما فرسنگ‌ها با داستان مضحک بازی‌های قبلی فاصله دارد و در آن چیزهایی مانند شخصیت پردازی به چشم می‌خورد. تقریبا تمامی کاراکترهای دنیای سونیک از اگمن گرفته تا دوستان او در بازی Sonic Frontiers حضور دارند و ملاقات با آنها و انجام ماموریت در کنار آنها، جالب از آب در آمده است.

با این حال همانطور که گفته شد بازی از لحاظ فنی در بسیار مواقع کم می‌آورد. شما وقتی در بازی با سرعت برق و باد به جلو می‌روید، درختان و پوشش گیاهی و زمین و… تازه جلوی شما ظاهر می‌شوند. در واقع کند رندر شدن این تصاویر نکته تعجب‌برانگیزی است که شاید در کنسول‌های نسل جدید بیشتر هم به چشم بیاید. همچنین مواردی مثل ورود به دیوار یا رد شدن از درختان(!) و… نیز به کرات در بازی دیده می‌شود و این باگ‌ها کاری کرده که دنیای پهناور بازی Sonic Frontiers آنچنان هم چشم‌نواز به نظر نیاید.

موسیقی بازی در این بین اما بسیار شنیدنی ظاهر شده و تمام این نقص‌های گرافیکی را در خود حل می‌کند؛ موسیقی بازی آن‌قدر جذاب و همخوان با سونیک و حرکات اوست که گویی یک گروه ارکسترال زنده در حال نواختن موسیقی در حین تجربه بازی هستند. استفاده از موسیقی در صحنه‌های اکشن واقعا درست و دقیق است و کاری می‌کند که آدم حس دیدن یک انیمه نفس‌گیر به خود بگیرد.

کنترل سونیک هم کار سخت و طاقت فرسایی است و این موضوع برای یک بازی پلتفرمر مساله خیلی رو اعصابی حساب می‌شود. سازندگان سرعتی به سونیک بخشیده‌اند و این از لطف آنهاست. اما کنترلی که روی این سرعت می‌توان داشت آنقدر دقیق نیست و همین مساله، باعث می‌شود در برخی مواقع، این سرعت تبدیل به بلای جان گیمر بشود. سونیک در این جزیره‌ها رها است و هزاران چیز وجود دارد که می‌تواند از آنها بالا و پایین برود. از همین رو باید حواستان باشد که وقتی در حال حرکت به نقطه‌ای هستید، ناگهان راهتان چپ نشده و فرسنگ‌ها از مقصد اصلی‌تان دور شوید!

سونیک این بار در یک بازی جهان باز برگشته و توانسته در این سبک جدید خوش بدرخشد. بازی Sonic Frontiers قطعا بدون ایراد نیست اما بالاخره نشان داده که سازندگان پس از سالها آزمون و خطا توانستند سونیک را به درستی در دنیای سه بعدی قرار بدهند و از پتانسیل آن استفاده کنند. این بازی می‌تواند راهگشای بازی‌های بعدی سونیک و دوستانش باشد که در سبکی کاملا مدرن و جدید ظاهر شوند.