بررسی بازی The Tale of Bistun

بازی The Tale of Bistun یک خروجی بین‌المللی از تیمی ایرانی است که تمام تلاش خودش را می‌کند تا داستانی کاملا ایرانی را به شکلی جهانی ارائه دهد. سوال اینجاست که تیم بلک کیوب گیمز در ماموریت خودش که بی‌ربط به سفر پر فراز و نشیب فرهاد در بازی است چقدر موفق بوده است؟

در واقع هرچقدر که نظامی در سبک خودش تلاش می‌کند تا تراژدی قصه یا ماجرای فرهاد را در حد یک قصه‌ی فرعی نگه دارد که البته همیشه سوال‌های بیشتری ایجاد می‌کند، سازنده‌های بیستون از این نقطه‌ی تاریک استفاده می‌کنند تا قصه را طوری رقم بزنند که حتی اگر قصه را از قبل بدانید، با بالا و پایین‌های آن شگفت‌زده شوید. به شخصه فکر می‌کنم که روایت و کارگردانی قصه‌ی بیستون یک سر و گردن بالاتر از بازی‌هایی است که در این سال‌ها با الهام از قصه‌های ایرانی روایت شده‌اند. برداشت قصه‌ی بیستون یک برداشت مدرن، جدی و در عین حال با درون‌مایه‌های عاشقانه و فلسفی است که کمتر کسی انتظارش را از یک قصه معروف ایرانی دارد.

روایت بازی قصه‌ی بیستون از روش‌های مختلفی بهره می‌گیرد. از پنل‌هایی که صداگذاری یا متن خاصی ندارند و صرفا جزئیات قصه را با همراهی موسیقی تعریف می‌کنند تا شخصیت‌های دیگر مثل All-Seeds که درختی است که فرهاد در مسیر خود به او کمک می‌کند تا از چنگ نیرویی که آن‌ها را تسخیر کرده رها شود. سازنده‌ها برای بازی از المان‌های مختلفی استفاده کرده‌اند که دیدن آن‌ها در نوع خود جالب توجه است. از نمادهای ایرانی مثل انار و هدهد گرفته تا اسم‌هایی که به خصوص در زیرنویس فارسی بازی نمود پیدا می‌کند. تنها چیزی که می‌تواند کمی برای یک بازی با مخاطب هدف بین‌المللی عجیب تلقی شود، اتکای بیش از حد به این موضوع است که مخاطب، لزوما قصه‌ی خسرو و شیرین را می‌شناسد.

با این وجود، قصه‌ی بیستون یک بازی داستان‌محور است که در نهایت باید بخشی از ماجراجویی‌های فرهاد را تعریف کند. در این مسیر، بازی چند ابزار مختلف را در اختیار شما قرار می‌دهد. به جز سلاح‌هایی که به نوعی ابزار کار فرهاد هستند و یکی تیشه و دیگری یک کلنگ است که در ادامه آن را پیدا می‌کنید. سلاح‌های بازی تنوع زیادی ندارند که البته این را باید نسبت به تنوع دشمنان و البته مدت زمان کوتاه بازی سنجید. در مسیر ۴-۵ ساعته‌ی قصه‌ی بیستون، فرصت زیادی برای معرفی دشمنان مختلف پیدا نمی‌شود و بازی هم به همان چند فرم مختلف بسنده می‌کند. نکته‌ی حائر اهمیت در این زمینه این است که فرهاد در مسیر خود با موجوداتی روبرو می‌شود که غول‌های کوچک نامیده می‌شوند و دوباره اشاره‌ای به موجودات باستانی کشور در لابه‌لای آن‌ها دیده می‌شود. به جز انتخاب نام، سازنده‌ها می‌گویند که از تصاویر موجود و نقش‌نگاری‌های تاریخی استفاده کرده‌اند تا ظاهر شخصیت‌ها را طراحی کنند.

اما در نهایت، چیزی که گاهی توی ذوق می‌زند، هوش مصنوعی دشمنان بازی است. به جز زمانی که بازی کاملا وارد فاز مبارزات نشده، کاستی‌های بازی آن‌قدر به چشم نمی‌آیند. در حین مبارزات، خیلی از دشمن‌ها یا گروهی حمله می‌کنند یا الگوی حمله یکسانی دارند. همین باعث می‌شود که یا با تعداد زیادی از دشمنان در یک صحنه روبرو شوید، یا الگوی آن‌ها را خیلی سریع پیدا کنید. همه‌ی مشکلات هم از جایی شروع می‌شوند که بازیکن باید با دشمن‌ها روبرو شود و به شکل عجیبی، سیستم مبارزات بازی روی قصه نمی‌نشیند. از مکانیک جاخالی دادن که خیلی ساده پیاده شده تا خود دشمنان که شکست دادن آن‌ها با هر کدام از سلاح‌ها چالش خیلی خاصی ندارند. حتی یکی از دشمنان بازی که شبیه به ساحره یا Witch است و از دور به شما حمله می‌کند، بعد از این که دشمنان دیگر تمام می‌شوند از دست شما فرار می‌کند. در مجموع سیستم مبارزات بازی نه عمق خاصی به آن اضافه می‌کند نه چیزی را از تجربه اصلی بازی کم می‌کند و صرفا بخش‌هایی از هر فصل را به خودش اختصاص داده است.

اما موسیقی بازی و طراحی صدا کار حمیدرضا انصاری یا آهنگساز ایرانی است که پیشتر کار او را در بازی فرزندان مورتا (Children of Morta) شنیده بودیم. در قصه‌ی بیستون موسیقی بخش جدانشدنی از بازی است و به نظر من، ترکیب راوی با موسیقی، همان چیزی است که بازی به آن نیاز دارد تا قصه‌ای در این فرم و فضا را روایت کند. تلفیق المان‌های ایرانی از موسیقی‌هایی که همه ما ممکن است شبیه به آن را شنیده باشیم با موسیقی الکترونیک و پروسه مدرنیزه کردن آن، همان چیزی‌ست که موسیقی قصه‌ی بیستون را به عضو جداناپذیر آن تبدیل کرده است.