نقد بازی Ice Age: Scrat’s Nutty Adventure – دیدار مجدد با عصر یخبندان
دشمنان شما در بازی سوسک‌ها و دیگر حشرات بالدار و بی‌بال و یک سری موجودات عجیب و غریب هستند (باور کنید هرچه فکر کردم نتوانستم کتگوری این موجودات را در جدول جانورشناسی داروین دربیاورم!) که معلوم نیست چرا می‌خواهند شما را بزنند. حالا این به کنار، اساسا خود بال بال زدن اسکراچ هم دقیقا مشخص نیست، این بلوط‌های کریستالی قدرت خاصی ندارند و شما بعد از سپری کردن کلی مرحله و نابود کردن چند Boss که به اولین بلوط کریستالی دست پیدا می‌کنید، تازه قدرتی مثل Double Jump پیدا می‌کنید؛ این هم شد قدرت؟
گیم‌پلی بازی خسته‌کننده، تکراری و آسان است. بازی چالش خاصی در برابر گیمرها نگذاشته و تنها راهی که سازندگان به فکرشان رسیده برای سخت‌تر شدن بازی طی کنند، تعبیه کنترل سخت و مسخره برای اسکراچ است. کنترل کردن اسکراچ آنچنان روی اعصاب است و انیمیشن‌ها و حرکات او چنان خشک هستند که در یک بازی پلتفرمر مانند کشیده شدن یک گچ روی تخته سیاه می‌مانند. بازی‌های پلتفرمر باید سرعت بالایی داشته باشند اما متاسفانه با بدسلیقگی سازندگان، این مهم از دست رفته است.
گرافیک بازی Ice Age: Scrat’s Nutty Adventure در نسخه نینتندو سوییچ به معنای واقعی تداعی کننده عبارت فاجعه‌آمیز است. این گرافیک (که در نسخه‌های کنسولی و پی‌سی قابل‌تحمل‌تر است) در نسخه نینتندو سوییچ به حدی کاهش یافته که تکسچرها عملا شبیه به بازی‌های نسل قبل بوده و افت فریم در برخی صحنه‌ها نیز مته روی این خشخاش می‌گذارد.
