بررسی بازی Asterix & Obelix: Slap Them All!

فکر می‌کنم بچه‌های چند دهه گذشته به دو دسته تقسیم می‌شدن؛ آنهایی که کمیک بوک‌های آمریکایی می‌خواندند و با DC و Marvel و ابرقهرمانانشان همراه می‌شدند و آنهایی که غرق دنیای دیگری بودند و کمیک بوک‌های فرانسوی را می‌خواندند و با تن تن و میلو، لوک خوش شانس و البته آستریکس و ابلیکس همراه می‌شدند.

در ایران به خاطر عدم ترجمه کمیک‌های آمریکایی، همه ما کمیک بوک را با این قهرمانان اروپایی شناختیم و شخصا دوران بچگی‌ام را با کمیک‌های تن تن و آستریکس گذراندم. بازی‌های ویدیویی که از روی این شخصیت‌ها ساخته شدند هر یک نقاط ضعف و قوت خود را داشتند و آخرین بازی ساخته شده از فرنچایز آستریکس و ابلیکس هم از این قاعده خارج نیست و یک سری حسن‌ها دارد و یک سری معایب؛ با مجله ای سی بلاگ برای نقد و بررسی بازی  Asterix & Obelix: Slap Them All! همراه باشید.

آستریکس قهرمان این سری قصه‌ها است و ابلیکس دوست گنده بک و بامزه او کسی است که در بچگی به داخل پاتیل معجون افتاده و از همین رو قدرت معجون را همیشه همراه خود دارد و لازم نیست که آن را بنوشد تا قوی شود. این دو در کنار دیگر شخصیت‌های روستا ماجراجویی‌های بامزه‌ای را پدید می‌آورند که همانطور که گفتم دستمایه بیش از ۵۰ جلد کتاب و چندین فیلم سینمایی و انیمیشن مستقل از کتاب‌ها شده است.

بازی‌های آستریکس و ابلیکس با سری XXL شناخته می‌شوند که عناوینی اکشن ماجراجویی هستند، سالها از یک بازی با سبک Beat Em Up، که خوراک نبردهای این دو با ارتش رم و دیگر دشمنانشان است، می‌گذرد و هواداران منتظر یک عنوان درخور نام این دو قهرمان هستند. آخرین بازی Bash Them All برای کنسول دستی گیم بوی بود که یک عنوان به قول ما ایرانیان، «بازی شورشی» را برای آستریکس و ابلیکس رقم زد. حالا بازی Asterix & Obelix: Slap Them All قصد دارد این فقدان را جبران کند.

شرکت Microids (سازنده عناوینی چون سایبریا) سالهاست که حق و حقوق ساخت بازی از روی کمیک‌های استریکس و ابلکیس را دارد و در واقع این سری بازی‌ها را با ساخت ریمسترهایی از عناوین مشهور قدیمی احیا کرده است. این استودیو فرانسوی بازی‌های پرخرج و هزینه‌ای نمی‌سازد و Asterix & Obelix: Slap Them All نیز با بودجه اندکی ساخته شده اما نکاتی در خود دارد که برای هواداران قابل توجه است.

بازی ده‌ها ACT یا همان مرحله دارد که خوشبختانه این بار شاهد داستان‌های من درآوردی و قصه‌های اورجینال خارج از کتاب‌ها نیستیم. در واقع سازندگان بالاخره سر عقل آمدند و ما داستان کتاب‌های مشهور رنه گوسینی (خالق آستریکس و ابلیکس) را در هر مرحله پیش می‌بریم. هر ACT چندین زیرمجموعه دارد و سعی شده تا کلیت هر یک از داستان‌های مصور کاملا حفظ شود. متاسفانه هیچ کات سین خاصی در بازی وجود ندارد و در بین هر مرحله، شخصیت‌ها با یکدیگر صحبت می‌کنند و با اینکه تمام این بخش‌ها صداگذاری شده و احتمالا به خاطر حفظ فرمت کمیک بوکی اثر چنین تصمیمی اتخاذ شده تا کات سینی به نمایش درنیاید، اما واقعیت اینجاست که فقدان کات سین در بازی آن را حوصله سربر می‌کند؛ به خصوص برای کسانی که هوادار پر و پا قرص این دو قهرمان نیستند.

با شروع هر مرحله، شما می‌توانید کنترل آستریکس یا ابلیکس را برعهده بگیرید. هر یک از این دو تن قابلیت‌ها و قدرت‌های مخصوص به خودش را دارد. ابلیکس بخاطر جثه بزرگترش می‌تواند دشمن‌ها را بگیرد و دور سرش بچرخاند و به اینور و آنور پرتاب کند و آستریکس ریز اندام نیز سرعتی‌تر مبارزه می‌کند و چابک‌تر است. اساسا چندان کمبوهای زیادی در بازی وجود ندارد و همین مقدار اندکی هم که طراحی شده را خود گیمر باید کشف کند. شخصا بعد از چند مرحله تازه متوجه شدم که مثلا اگر فلان دکمه و فلان دکمه را باهم بزنم، می‌توانم یک حرکت جدید بزنم!

مبارزات نفس گیر نیست اما بازی کاری می‌کند که شما دوست داشته باشید تا آن را دو نفره تجربه کنید تا تکنفره. در واقع دشمنان همیشه از عقب و جلو به شما حمله می‌کنند و سیستم‌ هوش مصنوعی‌شان طوری طراحی شده که دورتان یک دایره بزنند. این مساله باعث می‌شود که دائم بین دو شخصیت سوییچ شوید تا صفحه شلوغ پر از دشمنان را خالی کنید و از آنجایی که هوش مصنوعی یارتان در بخش تکنفره به اندازه جلبک دریایی است، دوست دارید که یک فرد دیگر کنار شما باشد. بازی زمانی که به صورت دو نفره پیش برود بسیار ساده‌تر می‌شود و چالش خاصی ایجاد نمی‌کند، حتی Boss Fightها (که مستقیما از دل کتاب‌ها بیرون آمدند) عملا فرق چندانی با دیگر دشمنان ندارند و دردسرساز نیستند.

در واقع می‌توان ادعا کرد گیم پلی بازی بیشتر از آنکه یک بازی اکشن رو به جلو باشد، شبیه به یک بازی رترو Button Mash Up است که در آن لازم است فقط دکمه‌های متعدد کنترلر را بفشارید و پیشروی کنید. درجه‌های سختی بازی نیز با اینکه متنوع هستند و چهار نوع در اختیار شما قرار دارند اما فرقشان بسیار مضحک است! بازی در سخت‌ترین حالت خود به این خاطر سخت است که شما با دو ضربه می‌میرید! این ته خلاقیت سازندگان برای سخت‌تر کردن بازی‌شان بوده است.

هیچ کمبوی مشترک و دونفره‌ای در بازی وجود ندارد و از آن بدتر هیچ قابلیت و حرکتی نیست که به تدریج در بازی Unlock شود. حتی لباس و یا هر ویژگی جزیی دیگری که در برخی بازی‌های Beat Em Up وجود دارد تا ارزش تکرار هر مرحله را بالاتر ببرد، در اینجا فراموش شده است. از همین روی بازیکنان ترجیح می‌دهند پس از رد کردن هر مرحله به سرعت سراغ مرحله بعدی بروند تا نهایتا بخش Free Play باز شود که آن هم توفیق خاصی ندارد. نبود هیچ ارزش افزوده‌ای برای رد کردن مراحل مشکل بزرگی است که بازی را همراهی می‌کند.

اما خارج از گیم‌پلی بازی، بی‌شک اولین چیزی که شما با آن مواجه می‌شوید گرافیک زیبای بازی است. سازندگان به خوبی حال و روحیه طراحی‌های رنه گوسینی و همکارانش را در بازی پیاده سازی کردند و همه چیز عین داستان‌های مصور آستریکس و ابلیکس است. جزییات فراوانی در طراحی هر مرحله وجود دارد و جزییات بسیار دقیقی نیز برای طراحی کاراکترها و انیمیشن‌های آن‌ها در نظر گرفته شده است. بار کمدی بازی روی دوش همین انیمیشن‌ها و دیالوگ‌های رد و بدل شده در بازی است؛ از نحوه راه رفتن ابلیکس که دست به کمر و باطمانینه راه می‌رود گرفته تا دیالوگ‌هایی که درباره گشنگی‌اش وسط دعوا می‌گوید. همه این موارد بازی را اقتباسی دقیق از کمیک بوک‌ها کرده و چشم نواز بودن بازی، بخصوص زمانی که ارتش رم سرتان می‌ریزد و صفحه شلوغ می‌شود و پر از سر و صدا، واقعا جذاب است.

استفاده از المان‌هایی چون حباب‌های کمیک بوکی پس از نوش جان کردن هر ضربه توسط دشمنان و انیمیشن‌های بامزه برای دشمنانی که در چنگال شما گرفتار شدند، عنوان Asterix & Obelix: Slap Them All را تبدیل به اقتباسی جانانه از کمیک بوک‌ها کرده است. برخی از مراحل بازی نیز خارج از یک بازی اکشن Beat Em Up می‌شوند و گیم پلی دیگری مثل مسابقه به خود می‌گیرند که همگی از دل خرده داستان‌های قرار گرفته در کتاب‌ها است. این مراحل کمی از روند تکراری و خسته‌کننده بازی می‌کاهند و تنوع‌بخشی خوبی به بازی اعطا می‌کنند.

ده‌ها قطعه موسیقی برای مراحل مختلف در نظر گرفته شده که هر یک با حال و هوای لوکیشنی که در آن قرار دارید همخوانی دارد. بازی از لحاظ موسیقی و صداگذاری هیچ کم کاری نکرده و دقیقا مانند ویژگی‌های بصری، سنگ تمام گذاشته است. اساسا اگر بازی گیم‌پلی درگیرکننده‌تری داشت و روی توسعه این بخش از بازی بیشتر فکر می‌شد، پاشنه آشیل بازی برطرف شده بود و با یک عنوان اکشن ناب و جواهر طرف بودیم.

Asterix & Obelix: Slap Them All در حال حاضر بیشتر برای هواداران جذاب است تا کسانی که با فضای داستان این دو شخصیت آشنا نیستند. بازی بیش از حد ساده است و درجه سختی بالای آن نیز بی‌منطق است. با وجود این عدم بالانسی که در بازی وجود دارد، در نهایت می‌توان از آن به عنوان یک اثر اکشن Beat Em Up کارتونی مناسب یاد کرد و آن را بخصوص به گیمرهای کم سن و سال‌تر توصیه کرد.

---