بررسی بازی Mafia: Definitive Edition – پتانسیل بر باد رفته

بعضی اوقات، زمانی که چندین سال یا دهه از عرضه یک بازی موفق می‌گذرد، کم کم این ابهام در ذهنمان شکل می‌گیرد که این جواهر قدیمی و دوست‌داشتنی واقعا عناوین شاهکاری بودند یا نوستالژی و خاطراتمان سد راه قضاوت درست شده‌اند. شاید چنین فرضیه‌ای برای بازی‌های زیادی صدق کند اما اعتقاد راسخ دارم مافیا ۱ در این دسته قرار نمی‌گیرد. نسخه اصلی سری مافیا نه تنها یکی از بهترین بازی‌های زمان خودش بود، بلکه به منعی برای الهام عناوین بعد از خودش هم تبدیل شد.

مقدمه‌ای شفاف‌تر از آینه

بهترین ویژگی در مورد Mafia Definitive Edition این است که بخش مقدمه و چند مرحله ابتدایی تقریبا تمامی نقاط ضعف و قوت بازی را نشانتان می‌دهد و مشخص می‌کند که قرار است در چند ساعت بعدی با چه عنوانی رو‌به‌رو شوید. بازی با همان مونولوگ معروف تامی آنجلو (Tommy Angelo)، راننده ساده تاکسی، شروع می‌شود و در ادامه داستان کشیده شدن پایش به دنیای خونین مافیاهای ایتالیایی را روایت می‌کند.

تامی شب هنگام بعد از یک شیفت طولانی در کنار ماشینش در حال استراحت است و چند خیابان آن طرف‌تر، سم و پاولی، دست راستی‌های دان سالیری برای نجات جانشان تلاش می‌کنند. خودرو آن‌ها تصادف شدیدی می‌کند و تنها چند ثانیه بعد تامی لوله کلت ۱۹۱۱ را روی صورتش می‌بیند و مجبور می‌شود برای زنده ماندن خودش، نوچه‌های یکی از خطرناک‌ترین مافیاهای شهر را صحیح و سالم به مقصدشان برساند.

در همین میان‌پرده ابتدایی بازی خیلی زود پی می‌برید که تیم سازنده زحمت بسیار زیادی برای بازسازی کات‌سین‌ها، دیالوگ‌ها و طراحی چهره‌ها کشیده‌اند. بیان دیالوگ‌ها به خشکی و یکنواختی نسخه اصلی نیست و کاراکترها هم همان ظاهر و ایفای نقشی را دارند که از یک بازی ویدیویی در سال ۲۰۲۰ انتظار می‌رود.

از طرفی گرافیک بازی و طراحی شعر واقعا چشم‌نواز و زیبا است. تمامی قسمت‌های مهم Lost Haven در این ریمیک به بهترین شکل بازسازی شده‌اند و نتیجه‌اش این است که حالا با یکی از باشکوه‌ترین شهرهای ممکن رو به رو هستید، شهری که به بهترین شکل یادآور اتمسفر شهر شیکاگو واقعی در آن سال‌هاست.

اما با شروع مرحله و آغاز گیم‌پلی، بازی همزمان اصلی‌ترین نقاط ضعفش را هم نشان می‌دهد. هندلینگ نه چندان خوشایند ماشین، فیزیک نه چندان خوب و تغییراتی در راستای آسان‌تر شدن بازی که بعید می‌دانم هیچ کدام به مذاق طرفداران نسخه اصلی خوش بیاید.

پی‌نوشت: بازی روی درجه سختی Classic واقعا سخت است و حسابی چالش برایتان ایجاد می‌کند. اما بحث این است که بازی روی درجه سختی نرمال و هارد هم نباید تا این حد آسان باشد.

در نسخه اصلی، همین مقدمه بازی یکی از سخت‌ترین بخش‌ها بود. فرار از دست ماشین‌های مافیای حریف واقعا به دست فرمان خوبی احتیاج داشت اما حالا مشکل‌تان با رفتن به قسمت‌هایی مشخص شده روی نقشه حل می‌شود، در واقع این نقاط بخش‌هایی از شهر هستند که خیابان در دست ساخت و ساز قرار دارد و در حالی که شما به راحتی از روی سکوی پرش کوتاهی می‌پرید، خودرو پشت سرتان در اسکریپت شده‌ترین حالت ممکن با یک سکانس تکراری تصادف می‌کند و جا می‌ماند.

تغییرات اشتباه و پتانسیل‌های از دست رفته

با انجام چند ماموریت بعدی دیگر به کنترل خودروها عادت کردم و باور دارم هندلینگ بازی از بسیاری عناوین هم سبک خودش بهتر است. اما نکاتی که تا آخر بازی نمی‌توانید فراموش کنید، تغییرات اشتباهی است که سازندگان در این ریمیک در نظر گرفته‌اند و پتانسیل‌هایی که با خاکستر یکسان شده‌اند.

به نظرم هدف یک ریمیک خوب تنها قرار نیست همان تجربه قبلی را با گرافیکی بهتر و گیم‌پلی بروزتر تحویل‌تان دهد. این ریمیک‌ها فرصتی ایده‌آل هستند تا حتی بتوان تجربه‌ای غنی‌تر برای مخاطب ساخت. قابلیت‌هایی که در آن زمان به هر دلیلی امکان استفاده‌ از آن‌ها وجود نداشت، اضافه شوند و ایرادات موجود هم برطرف شوند.

برای مثال، فکر می‌کنم تغییر سیر خطی ماموریت‌ها می‌توانست تغییر به جا و درستی باشد. مافیا ۱ با وجود آنکه بازی جهان‌بازی بود اما مجبور بودید تمامی ماموریت‌هایش را بدون هیچ استراحتی پشت سر هم انجام دهید تا در نهایت بتوانید با مراجعه به بخش Free Ride کمی هم در شهر گشت و گذار کنید. در آن زمان به هر دلیلی از پتانسیل انجام ماموریت‌های فرعی و چالش‌ها به صورت همزمان با خط داستانی بازی استفاده نشد اما ریمیک می‌توانست این ساختار را تغییر دهد.

اما گلایه‌اصلی‌ام این است که اگر حتی سازندگان تصمیم داشتند تا حد امکان به نسخه اصلی وفادار باقی بمانند، پس چرا برخی از مراحل و امکانات نسخه اصلی را هم حذف کرده‌اند؟ در بخش Free Ride نسخه اصلی نمی‌توانستید مثل سری GTA به سراغ چالش‌های مختلف بروید، از مغازه‌ها خرید کنید یا هر کاری دیگری که باعث شود حس کنید در یک شهر زنده هستید اما در عوض بازی در این بخش چند ماموریت مخفی بی‌نهایت جذاب برایتان داشت که با چالش‌برانگیز بودنشان این بخش را هم سرگرم کننده می‌کردند.

ماموریت‌هایی که در ازای انجامشان خودروهای بسیار جالبی را آزاد می‌کردید. یکی از این ماموریت‌ها شما را مجبور می‌کرد با بدترین خودرو ممکن از روی پلی سالم عبور کنید که یک بالن جنگی از بالا جلویتان بمب رها می‌کند. اما حالا در Mafia Definitive Edtion بازی ۵ تا کارت پستی برایتان دارد که با برداشتن آن‌ها باید محل مخفی ۵ خودرو را پیدا کنید. همین. تنها چالش پیدا کردن محل خودروها در نقشه است و خبری از ماموریت‌های جذاب و خطرناک نیست.

گان‌پلی نسخه اصلی جز نقاط قوت آن نبود و خشکی زیاد انیمیشن‌ها و تیراندازی در همان زمان هم کمی آزار دهنده بود اما نسخه ریمیک هم شانسش را در بهبود این بخش از دست داده است. به طور کلی گان‌پلی Mafia Definitive Edition تفاوت چندانی با مافیا ۳ ندارد، سلاح‌ها با وجود صداگذاری خوبشان هیچ کدام آن سنگینی که باید را ندارند و سیستم کاورگیری بازی هم اصلا روان نیست.

از گیم‌پلی که بگذریم، چنین موضوعی برای بخش داستانی و لول دیزاین هم صدق می‌کند. برخی از تغییرات بازی واقعا به جا هستند، دیالوگ‌ها واقع‌گرایانه‌تر، روابط تامی با همسرش به شکل بهتری درآمده‌ و برخی از ماموریت‌های بی‌فایده حذف شده‌اند. اما ماموریت‌هایی جدیدتر جای این حذفیات را نگرفته‌اند و مافیا ۱ از یک بازی نسبتا کوتاه به عنوانی حتی کوتاه‌تر تبدیل شده است.

به نظرم یکی از بهترین بخش‌هایی که Hanger 13 می‌توانست روی آن مانور دهد، طولانی‌تر کردن فرآیند ملحق شدن تامی به مافیا بود. تنوع ماموریت‌ها هم حتی کمتر شده، تقریبا تمامی آن‌ها به رفتن به نقطه‌ای، درگیر شدن با چند نفر یا یک بخش مخفی‌کاری ضعیف و در نهایت فرار کردن از دست پلیس محدود می‌شوند. شاید بلند کردن تعداد زیادی جعبه سیگار و قرار دادن آن‌ها در کامیون در نسخه اصلی هم زیادی خسته کننده بود اما حداقل کمی به طراحی مرحله بازی تنوعی می‌بخشید.

نقطه قوت نسخه اصلی، نقطه ضعف ریمیک

به غیر از یک داستان مافیایی تمام عیار و گیم‌پلی جذاب، یکی از بهترین ویژگی‌های نسخه اصلی دستاورد فنی آن بود، ویژگی‌های واقعا تحسین‌برانگیزی که هنوز هم گاهی مجبور می‌شوم ویدیوهای بازی را در یوتیوب ببینم تا مطمئن شوم چنین مواردی را در خواب ندیده‌ام.

فیزیک دفرمه و آسیب دیدن خودروهای بازی در زمان خودش بی‌نظیر بود. سر چوب بیسبال‌تان را به روی هر بخشی از خودرو که فرود می‌آوردید، همان بخش داخل می‌رفت و کج می‌شد. پوکه‌های گلوله‌هایتان تا مدت‌ها روزی زمین باقی می‌ماند، هوش مصنوعی یارها و دشمنان کم‌نقص بود و در مجموع مافیا ۱ یکی از کم باگ‌ترین بازی‌هایی بود که می‌توانستید تجربه کنید. اما حالا چه؟

گاهی حس می‌کنم راه رفتن تامی و انیمیشن‌هایش از نسخه اصلی هم بدتر است، هوش مصنوعی دشمنان و یارها شما را بدون شک یاد دو نسل پیش می‌اندازد و باید مثل دو دهه گذشته، منتظر همراهتان بمانید تا خودش را برساند. تا دلتان بخواهد باگ خواهید دید، مردم شهر مثل Midtown Madness با نزدیک شدن شما جاخالی می‌دهند و فیزیک آسیب خودروها هم ناامید کننده است.

شاید چنین موضوعاتی برای مخاطب جدیدی که با اولین نسخه مافیا آشنا نیست و احتمالا اولین تجربه‌اش به Mafia 2 بر می‌گردد، آنقدر اذیت کننده نباشد اما به عنوان یک طرفدار سرسخت نسخه اصلی چنین مواردی بیشتر حکم یک توهین را برایم دارد.

مخاطب جدید و طرفداران قدیمی

با نگاهی به نظرات دیگر کاربران و خواندن بازخورد گیمرها از سراسر جهان، فکر می‌کنم منشا اصلی تفاوت نظرها در مورد ریمیک مافیا ۱ در همین موضوع است. اگر نسخه اصلی را در زمان خودش تجربه نکرده باشید، Mafia Definitive Edition یک بازی خوب به حساب می‌آید که می‌تواند شما را با داستان درگیر کننده‌اش غافلگیر کند. ایرادات مهم بازی هم مواردی هستند که با آن‌ها در نسخه سوم و خیلی از عناوین امروزی برخورد کردید و احتمالا به آن عادت دارید.

بیشتر بخوانید:

اما اگر مثل من عاشق نسخه اصلی هستید و انتظار یک ریمیک عالی را داشتید، به احتمال زیاد قرار است حسابی ناامید شوید چون کاملا مشخص است که 2K و هنگر ۱۳ با ریمیک و ریمستر این سه‌گانه به دنبال یک درآمد اضافه راحت بوده‌اند. اگر Mafia Definitive Edition بازی نسبتا خوبی به حساب می‌آید، همه به خاطر همان داستان جذاب و ماهیت گیرای خودش است و تیم سازنده به جز بهبودهای بصری و اصلاح جزئی روایت کار خاصی انجام نداده است.