بررسی بازی Pentiment

آبسیدین انترتینمنت استودیویی است که اعتبار خود را بر پایه ساخت بازی‌های نقش‌آفرینی عمیق با نویسندگی قدرتمند بنا کرده است. اما این استودیو پرکار ظاهرا برای امسال قصد داشت ثابت کند که می‌تواند پایش را از محدوده امن خود فراتر بگذارد. تنها چند ماه پیش شاهد انتشار نسخه کامل Grounded بودیم؛ عنوانی که با اختلاف غیر آبسیدینی‌ترین ساخته این استودیو است و با این حال توانست دل طرفداران این سبک را به دست آورد. با مجله ای سی بلاگ همراه باشید.

از این نقطه است که بازی رسما شروع می‌شود. آندریاس که یک کارآگاه نیست و تقریبا هیچ امکاناتی برای پیدا کردن قاتل در اختیار ندارد، باید با چرب‌زبانی و ارتباط گرفتن با شهروندان این معما را حل کند. از اینجاست که باید به سراغ اهالی تسینگ بروید و در کنار شکل‌گیری دوستی یا دشمنی با آن‌ها، سعی کنید از آن‌ها اطلاعاتی درباره مقتول، قاتل و سایر عوامل دخیل در این ماجرا به دست آورید.

ساخت دوستی و رابطه با این افراد صرفا برای آشنایی با داستان آن‌ها نیست. لحظاتی در بازی وجود دارند که باید فردی را راضی به انجام کاری کنید یا اطلاعات مهمی را از زبانش بکشید و اینجاست که رابطه‌ای با این فرد ساخته‌اید وارد عمل می‌شود. در صورتی که آن شخصیت به اندازه کافی از شما خوشش بیاید، کاری که می‌خواهید را انجام می‌دهد و در غیر این صورت خیر.

البته با موفقیت عبور کردن از این به اصطلاح Persuasion Checkها بسیار سخت‌تر از چیزیست که فکر می‌کنید. شخصا در تنها دو یا سه عدد از این چک‌ها توانستم کارکتر مد نظرم را راضی کنم. اما در بقیه موارد، حتی با وجود اینکه به ظاهر رابطه خوبی با کارکترها داشتم، اما در نهایت در Persuasion Check با شکست مواجه شدم. در این باره مطمئن نیستم، اما حس می‌کنم برخی از این چک‌ها در واقع غیرممکن هستند و هر کاری کنید باز هم در آن‌ها شکست خواهید خورد. صحت این فرضیه را فقط با چند بار تجربه کردن Pentiment می‌توان ارزیابی کرد.

بگذریم. در بررسی‌های خود به چندین سرنخ خواهید رسید که پیگیری کردن هر کدام از آن‌ها زمان می‌برد. نکته‌ای هم که طی داستان به آن پی خواهید برد این است که وقت چندانی برای کنار هم گذاشتن این سرنخ‌ها و رسیدن به یک نتیجه ندارید و به همین دلیل، ممکن است فرصت نکنید تمامی جوانب قتل را بررسی کنید. از طرف دیگر هرچقدر که همان سرنخ‌ها را بررسی کنید، متوجه می‌شوید که شواهد و مدارک کاملی برای پی بردن به هویت قاتل ندارید و اینجاست که باید تصمیمات سختی بگیرید: چه کسی «ممکن است» قاتل باشد؟ کدام یک از اهالی این شهر به خاطر گناهانش لایق مجازات برای جرمیست که شاید مرتکب نشده باشد؟ چه مظنونی وجود دارد که اگر شرش کم شود، حتی اگر گناهکار نباشد، می‌تواند زندگی شهروندان را بهبود بخشد؟

چیزی که درباره Pentiment باید بدانید این است که بازی تمرکز چندانی روی کشف رازهای قاتل و مقتول ندارد و بیشتر از اینکه درباره پی بردن به حقیقت باشد، از شما می‌پرسد کدام «حقیقت» به نفع مردم است. در واقع بازی می‌خواهد نشان دهد که چنین اتفاقاتی و عواقبشان چگونه روی زندگی افراد تاثیر می‌گذارند. مطمئن هم باشید که این تاثیرات را خواهید دید، چرا که داستان بازی طی چندین سال روایت می‌شود. کودکی که در ابتدای بازی می‌بینید در انتها فردی بالغ است که خانواده خود را تشکیل داده و با پیشروی در داستان، می‌توانید مشاهده کنید که تصمیمات و صحبت‌هایی که با او داشته‌اید چگونه روی زندگی وی تاثیر گذاشته‌اند.

زمانی که به انتهای بازی می‌رسید، حس می‌کنید در کنار تمام شخصیت‌های بازی بزرگ شده‌اید و در خوشحالی‌ها و ناراحتی‌هایشان شریک بوده‌اید. اینکه این شخصیت‌ها تا این اندازه در ذهنتان باقی می‌مانند، دستاوردیست که به ندرت در بازی‌های ویدیویی می‌بینم و Pentiment توانسته با موفقیت به آن برسد. ضمنا با اینکه بالاتر گفتم که هویت قاتل چندان در نقطه تمرکز پنتیمنت قرار ندارد، اما در انتهای داستان به بسیاری از سوالاتتان پاسخ داده خواهد شد. شخصا با پیدا کردن گناهکار اصلی داستان غافلگیر شدم و اگرچه که در ابتدا چندان از دلایل اعمال او قانع نشده بودم، هرچه بیشتر به آن فکر کردم تمام این اتفاقات نیز برایم منطقی‌تر شدند.

معتقدم که Pentiment را از نظر کیفیت داستان و نویسندگی می‌توان در بالاترین رده‌های بازی‌های ویدیویی، در کنار امثال Disco Elysium و Planescape: Torment قرار داد. اما چیز دیگری که قطعا شگفت‌زده‌تان خواهد کرد، دقت به جزئیات حیرت‌انگیز بازی است. واضح‌ترین جزئیاتی هم که می‌توانید ببینید گرافیک هنری بازیست. پنتیمنت انگار مستقیما از دل تصاویر یک تذهیب قرن شانزدهمی در آمده و در عین حال، زندگی از سر و روی شخصیت‌ها، محیط‌ها و ساختمان‌هایش می‌بارد. حتی هنگامی می‌خواهید به منطقه دیگری سفر کنید، کتابی که بازی داخل آن در جریان است ورق می‌خورد و وارد صفحه دیگری می‌شوید.

طی این بررسی به بازی ایراد خاصی نگرفتم، چون واقعا چیز خاصی وجود ندارد که بخواهم از آن شکایت کنم. شاید تنها چیزی که می‌شود درباره بازی گفت این است که Pentiment برای هر کسی مناسب نیست. ۹۰٪ گیم پلی بازی به صحبت کردن با افراد و خواندن متون خلاصه می‌شود، آن هم متون فاقد صداپیشگی که اشارات زیادی به فرهنگ و اصطلاحات اروپای قرن شانزدهم دارند. از طرفی خبری از چیزی به اسم مبارزات نیست و شاید مجموعا دو پازل در کل بازی وجود داشته باشند که بیشتر از ۵ دقیقه وقتتان را بگیرند. پنتیمنت تماما در روایت چند شاخه‌ای خود خلاصه می‌شود و به بهترین شکل هم در ارائه یک داستان مرموز، تاریخی و جذاب سربلند می‌شود. اما شاید در بازی‌های ویدیویی خود به دنبال گیم پلی بیشتری باشید یا به طور کل چندان از متن خوانی خوشتان نیاید، که در این صورت بعید است بتوانید با بازی ارتباط بگیرید.

یک نظر شخصی هم درباره بازی دارم: Pentiment خوراک تجربه روی یک کنسول دستی است و واقعا می‌طلبد آن را هنگامی که روی تخت خود لم داده‌اید بازی کنید. از آنجایی که در ایران سرویس ابری ایکس باکس به سختی قابل استفاده است و استیم دک نیز بدون قیمت‌های فوق تخیلی به فروش نمی‌رسد، امیدوارم مایکروسافت این بازی را همچون سری Ori روی نینتندو سوییچ پورت کند.