بررسی مجله ای سی بلاگ: هدست واقعیت مجازی Phoenix One
موج فراگیر هدست های واقعیت مجازی بالاخره روزی فرا خواهد رسید و خواسته یا ناخواسته همه را درگیر خود می کند. شاید زمانی که تلفن های لمسی کمپانی اپل تنها در دست متمولین دیده می شد را به یاد نیاورید. کسی حدس نمی زد که روزی، تلفن های هوشمند تا این حد فراگیر شده و لازمه زندگی در جامعه مدرن شود.
هدست های واقعیت مجازی و به طور کلی اتفاق بزرگ دیگر در دنیای تکنولوژی زمانی استارت خورد که فیسبوک چندین میلیون دلار صرف خرید کمپانی مرموزی به نام Oculus VR کرد، شرکتی که نخبه های نرم افزاری و سخت افزاری را از سراسر جهان گرد آورده بود تا گجت جدیدی تحویل دهد.
پس از آن زنگ خطر به صدا در آمد. پروژه هایی که از سال ها پیش در بایگانی شرکت هایی چون سونی، گوگل، سامسونگ و دیگر بزرگان دنیای تکنولوژی بودند دوباره جان گرفتند تا به شکلی جدی تر دنباله رو جریان اصلی باشند که توسط Oculus VR و Valve هموار می شد.
گوگل در نهایت ساده ترین راه را انتخاب نمود و با ارزان ترین و دردسترس ترین موادی که هر جای دنیا پیدا می شود، هدست های ارزانی ساخت تا پذیرای انبوه اپلیکیشن هایی که وارد گوگل پلی می شود باشند. پروژه Google CardBoard، متشکل از چند تکه مقوای، لنزهای ارزان قیمت و دو تکه آهن ربا است.
هدست Phoenix One نیز در حقیقت مدل پیشرفته تر گوگل کاردبورد است که تولیدکنندگان آن به جای مقوا از پلاستیک استفاده کرده اند و برچسب «ایرانی» به آن زده اند.
در ادامه با مجله ای سی بلاگ همراه باشید.
طراحی و کیفیت ساخت
گوگل، هدست های مقوایی خود را با ارزان ترین ماده ای که در دسترس داشته تولید کرده و نتیجه هم قابل قبول است. قرار نیست از یک هدست ارزان قیمت انتظارات بالایی داشته باشیم. جنس هدست های گوگل بسیار منعطف و نرم است و قرار نیست لطمه ای به کسی وارد کند. اما کاردبوردها یکی دو مشکل بزرگ دارند.
اولی اینکه در قسمت تماس هدست با قسمت جلویی صورت، جایگاه نرمی تعبیه نشده که صورت تان اذیت نشود و مشکل دیگر اینکه باید خودتان هدست را مقابل صورت بگیرید. بنابراین اگر دستان ورزیده ای نداشته باشید (یا ذهن خلاقی برای ساخت گیره هایی برای نگه داشتن هدست روی سر)، به یک تجربه چند دقیقه ای قناعت خواهید کرد.
اما فونیکس وان تفاوتی ظاهری با گوگل کاردبورد دارد که اندکی آن را ارزشمند تر می کند. اول از همه، توسعه دهندگان این هدست تصمیم گرفته اند به جای مقواهای تاشو، از پلاستیک و برش های مخصوص پلاستیکی استفاده کنند.
در اولین برخورد با دستگاه متوجه می شوید که تکه های پلاستیکی برش خورده توسط موادی به یکدیگر متصل شده اند و یک ظاهر ساده و تیز به محصول داده اند. در طراحی فونیکس وان لطافتی دیده نمی شود و صرفا یک قاب پلاستیکی 140 گرمی است.
گوشه ها و لبه های تیز در برخورد اول بسیار آزار دهنده به نظر می رسند و به شما تضمین می دهم که تا انتها همین حس را نسبت به هدستی که روی سر گذاشته اید دارید. گرچه شاید این مدل پلاستیک و این طرز برش ایده جالبی نبوده باشد اما استحکام آن را تضمین کرده. بنابراین هدست واقعیت مجازی شما قرار نیست به سادگی از هم بگسلد.
بندهای کشی که در سه طرف هدست قرار گرفته اند به کاربر کمک می کند در طولانی مدت حس خوشایندی داشته باشد. بندها فشار زیادی به سر وارد نمی کنند و بار کلی در ناحیه صورت و نواحی مختلف سر پخش می شود.
وزن هدست 140 گرم است اما اگر وزن تلفن همراه را هم به آن اضافه کنیم به این نتیجه می رسیم که حجم نهایی اندکی سنگین تر است. در مجموع با توجه به اینکه بیشترین وزن در قسمت جلویی هدست قرار گرفته، صورت و بند کشی وسط بیشترین وزن را تحمل می کنند. البته طراحی به گونه ای است که در طولانی مدت احساس سنگینی به شما دست ندهد.
اما یک مشکل بزرگ در ارتباط با نحوه قرارگیری هدست روی صورت وجود دارد. شاید بندهای کشی به خوبی بار را تقسیم کنند و سنگینی هدست ملموس نباشد اما ابرهای مخصوصی که با صورت برخورد دارند چندان راحت نیستند.
ابرها ناحیه بالای ابرو، کنار دو چشم و روی گونه را می پوشانند تا لبه های تیز پلاستیکی آسیبی به صورت وارد نکند اما ناحیه بینی از این حفاظ بی بهره است، گرچه اگر بینی بزرگی هم داشته باشید احتمال تماس آن با هدست، در صورت صحیح قرار دادن دستگاه روی صورت، پایین است.
پس از چند دقیقه استفاده از هدست، ابرها به شکل طاقت فرسایی آزار دهنده جلوه می کنند. حالت اسفنجی توسط لایه ای باریک و به مراتب نرم تر پوشانده شده تا پوست آرامش بیشتری را احساس کند اما لبه های تیز لایه دوم، پوست صورت را آزار می دهد.
لنزهای استفاده شده نیز لنزهای ارزان قیمت و ساده ای هستند که کیفیت بسیار بالایی به شما ارائه نمی دهند. البته کیفیت نهایی که از طریق دو لنز موجود در دستگاه مشاهده می کنید، رابطه ای مستقیم با نمایشگر تلفن همراه شما نیز دارد. بنابراین اگر تلفن همراه شما نمایشگر قدرتمندی داشته باشد، لنزهای استاندارد هدست فونیکس وان لذت وضوح بالا را از شما دریغ نخواهند کرد.
در قسمت جلویی دستگاه چندین شکاف در کنارین مشاهده می شود. یک شکاف که در قسمت بالایی قرار دارد محل قرار دادن تلفن همراه را نشان می دهد. تلفن همراه شما از بالا درون هدست قرار می گیرد و ابرهایی که درون دستگاه قرار دارند جای تلفن را محکم می کنند تا در اثر حرکت، اسمارت فون شما تکان نخورد. در دو طرف هدست نیز شیارهایی برای تنظیم و یا خارج کردن تلفن همراه قرار دارد.
شکاف جلویی نیز مربوط به دوربین است. برای اجرای اپلیکیشن های واقعیت افزوده، نیاز به دوربین تلفن همراه خود دارید، بنابراین جایگاه خالی در جلوی دستگاه نیز مربوط به دوربین شما می شود.
کارکرد
یک مسئله احتمالا ذهن شما را درگیر کرده باشد. دکمه آهنربایی به چه کار می آید؟ از آنجایی که وقتی هدست را روی سر می گذارید و تلفن همراه هم درون محفظه ای بسته است، طبیعتا دسترسی به نمایشگر تلفن خود ندارید. تکان دادن سر نیز طبیعتا کافی نیست تا همه بازی ها انجام بشوند یا در اپلیکیشنی کار کنید.
دکمه مغناطیسی موجود در سمت چپ هدست با سنسورهای تلفن همراه شما ارتباط برقرار کرده و برخی فعالیت های خاص را به عهده می گیرد. برای مثال در یک بازی تیراندازی می کند و در یک اپلیکیشن آغاز و پایان یک عملیات خاص را به عهده دارد. بنابراین، آهنرباها قرار نیست به هیچ طریقی با نمایشگر تلفن همراه شما تماسی داشته باشند.
البته نباید منکر صدای آزار دهنده آنها شد. هر بار که آهن ربا را به سمت پایین می کشید و رها می کنید، با شتابی بسیار زیاد به سمت بالا باز می گردد و صدای شلیک مانندی ایجاد می کند اما برای تجربه های خاص باید همه یان ها را به جان بخرید.
گوگل اخیرا بخشی در فروشگاه خود برای اپلیکیشن های واقعیت مجازی ایجاد کرده که با مراجعه به آن می توانید اپلیکیشن های مورد تایید را دانلود کنید: اپلیکیشن های گوگل کاردبورد.
برای درک بهتر چگونگی کارکرد هدست های واقعیت مجازی می توانید تصویر مقایسه ای بالا را مشاهده کنید. یکی از تصاویر، اپلیکیشن را در حالت عادی نشان می دهد اما وقتی قرار است تلفن همراه را درون هدست بگذارید، شما از طریق دو لنز که در فاصله یک سانتی متری چشم شما قرار دارند تصویر را می بینید. بنابراین ترکیب بینایی دو چشم، تصویری فراگیر را به وجود می آورد.
در واقع تصویر دو تکه ای می شود و هر یک از لنزها، نیمی از تلفن همراه را به چشم شما می فرستد و لنز دوم، نیمه دیگر تصویر را. در نهایت هر دو تصویر به صورت واحد در آمده و در مغز پردازش می شود.
یک مسئله مهم در ارتباط با قرار دادن تلفن همراه و لنزها در جایگاه درست نیز وجود دارد. اگر تلفن شما به درستی در وسط هدست قرار نگیرد، تصاویر به خوبی تقسیم نمی شوند، بنابراین با استفاده از شیاری که در هر دو سوی دستگاه قرار دارد، به راحتی می توانید جایگاه تلفن را تنظیم کنید.
فاصله چشم فاکتور مهمی است که در این موارد باید به آن توجه نمود. همانند میکروسکوپ های آزمایشگاهی که برای مشاهده یک تصویر واحد باید جایگاه لنزهای چشمی را تنظیم کنید، در هدست های واقعیت مجازی هم باید براساس فاصله چشمان خودتان لنزها را از یکدیگر دور یا به هم نزدیک کنید. به همین جهت در بالای دستگاه دو دکمه کوچک قرار گرفته که با تکان دادن آن ها، جایگاه لنز نیز تغییر می کند.
حرکات سر، ژیروسکوپ تلفن همراه را به خدمت می گیرد تا تصاویر به هر سویی که شما می خواهید حرکت کنند. در همین حال، نگاه مستقیم شما به تصویر، جهت کلی حرکت را مشخص می کند. بنابراین شما نمی توانید با نگاه کردن به سمت بالا (بدون حرکت سر و گردن)، درون تصویر هم به بالا نگاه کنید. در حقیقت اگر تلفن همراه شما سنسور چشمی هم داشته باشد، در هدست های واقعیت مجازی مورد استفاده قرار نمی گیرد. برای تغییر زاویه دید باید سر خودتان را تکان دهید، درست مثل زمانی که درون محیط قرار گرفته اید.
جمع بندی
فونیکس وان محصولی است که می توانید برای سرگرمی های مقطعی از آن استفاده کنید. از آنجایی که واقعیت مجازی تکنولوژی نوظهوری است و احتمالا هر کسی قادر به تهیه یکی از هدست های پیشرفته طی سال های آتی نباشد، فونیکس وان می تواند شما را با واقعیت مجازی و تا حدودی واقعیت افزوده آشنا کند.
آینده دنیای تکنولوژی به واقعیت مجازی و افزوده گره خورده و دانستن مفهوم هر دو می تواند ما را همگام با دنیای تکنولوژی کند. در حال حاضر اپلیکیشن های بسیاری تولید شده که به وسیله این دستگاه اجرا می شوند اما عمده آن ها بیشتر معرف تکنولوژی هستند و نه ابزاری برای سرگرمی.
به عبارتی دیگر، فونیکس وان محصولی نیست که شما را ساعت ها سرگرم نگه دارد یا میخکوب تان کند، بلکه تنها ظرف چند دقیقه شما را با تجربه های جدیدی آشنا می سازد که در آینده نزدیک، شکل جدی تری به خود می گیرند.
اگر طراحی سرسری دستگاه را در نظر نگیریم، فونیکس وان تجربه دلچسبی برای افرادی است که تا به حال آکیلس، مرفیوس، وایو یا حتی Gear VR را تجربه نکرده اند. این دستگاه به شما نگاهی اجمالی از آینده می دهد. البته مشکل اصلی واقعیت مجازی در حال حاضر محتوای مناسب است. متاسفانه تعداد اپلیکیشن ها و بازی های تولید شده آنقدر بالا نیست که بتوان هدست ها را دائما مورد استفاده قرار داد.
هدست های واقعیت مجازی حرفه ای و گران قیمت تا چند ماه دیگر به بازار جهانی عرضه می شوند و رقابت بین محصولات چند صد دلاری آغاز می گردد. هدست هایی که به طور قطع طی چندین سال آینده همانند تلفن های همراه و کنسول های بازی فراگیر شده و ابزار مهمی برای سرگرمی محسوب می شوند.
اما گوگل پیش نمایشی ساده از توفانی که در راه است را با قیمت اندکی در اختیار ما قرار داده. گوگل کاردبورد، یا مدل های تغییر یافته آن اگرچه قرار نیست محصول استانداردی باشند که در هر خانه ای پیدا می شود اما با قیمتی بسیار پایین، مفهوم واقعیت مجازی را برای افرادی که با این تکنولوژی ناآشنا هستند شرح می دهد.
هدست فونیکس وان را می توانید از وبسایت myvr.ir با قیمت 99 هزار تومان خریداری کنید.
